تراکتور ها را می توان به طور کلی بر اساس تعداد محورها یا چرخ ها، با دسته های اصلی تراکتورهای دو چرخ (تراکتورهای تک محور) و تراکتورهای چهار چرخ (تراکتورهای دو محور) طبقه بندی کرد.
محورهای بیشتری ممکن است اما غیر معمول است. در میان تراکتورهای چهار چرخ (تراکتورهای دو محور)، بیشتر آنها دو چرخ متحرک هستند (معمولاً در عقب اما بسیاری از آنها دو چرخ متحرک با کمک چرخ جلو، چهار چرخ متحرک اغلب با فرمان مفصلی)، یا خزنده مسیر (با خطوط فولادی یا لاستیکی) هستند.
تراکتور رومانی کلاسیک یک وسیله نقلیه باز ساده است، با دو چرخ محرک بسیار بزرگ روی یک محور زیر یک صندلی (در نتیجه صندلی و فرمان در مرکز قرار دارند) و موتور جلوی راننده، با دو چرخ قابل فرمان در زیر محفظه موتور این طراحی اولیه برای چندین سال پس از پیشگام شدن توسط بدون تغییر باقی مانده است، اما کابین‌های محصور تقریباً در تمام مدل‌های مدرن برای ایمنی و راحتی اپراتور نصب شده‌اند.
در برخی از مناطق با خاک های سنگین یا مرطوب، به ویژه در دره مرکزی کالیفرنیا، نوع “کاترپیلار” یا “خزنده” تراکتور ردیابی به دلیل کشش و شناور برتر رایج شد. اینها معمولاً با استفاده از پدال‌های ترمز چرخشی و کلاچ‌های مسیر مجزا که به جای فرمان توسط اهرم‌ها کار می‌کردند، مانور می‌دادند.
تریلی تراکتور چهار چرخ متحرک در دهه 1960 ظاهر شدند. برخی از تراکتورهای چهار چرخ متحرک دارای پیکربندی استاندارد “دو بزرگ، دو کوچک” معمولی برای تراکتورهای کوچکتر هستند، در حالی که برخی دارای چهار چرخ بزرگ و موتوردار هستند تراکتورهای بزرگتر معمولاً یک طرح مفصلی و لولایی مرکزی هستند که توسط سیلندرهای هیدرولیک هدایت می شوند که واحد قدرت را به جلو حرکت می دهند در حالی که واحد عقب به طور جداگانه هدایت نمی شود.
در اوایل قرن بیست و یکم، تراکتورهای مفصلی یا غیر مفصلی با قابلیت هدایت چند مسیره، تا حد زیادی جایگزین نوع کاترپیلار برای استفاده در مزرعه شدند. انواع بزرگتر تراکتورهای مزرعه ای مدرن شامل واحدهای چهار چرخ یا هشت چرخ متحرک مفصلی با یک یا دو واحد قدرت هستند که در وسط لولا شده و توسط کلاچ ها یا پمپ های هیدرولیک هدایت می شوند.
یک پیشرفت نسبتاً جدید، جایگزینی چرخ‌ها یا مسیرهای خزنده فولادی با مسیرهای لاستیکی انعطاف‌پذیر و تقویت‌شده با فولاد است که معمولاً با مکانیزم‌های هدایت هیدرواستاتیک یا کاملاً هیدرولیک نیرو می‌گیرد. پیکربندی این تراکتورها شباهت کمی به طراحی کلاسیک تراکتور مزرعه دارد.
از آغاز قرن بیستم، موتورهای احتراق داخلی منبع قدرت انتخابی بوده اند. بین سال‌های 1900 و 1960، بنزین سوخت غالب بود و نفت سفید (روملی نفت کش قابل توجه‌ترین نوع از این نوع بود) یک جایگزین رایج بود.
به طور کلی خرید تراکتور دست دوم یک موتور می تواند هر یک از آن ها را بسوزاند، اگرچه راه اندازی سرد در بنزین راحت ترین بود. اغلب، یک مخزن سوخت کمکی کوچک برای نگهداری بنزین برای راه اندازی و گرم کردن سرد در دسترس بود، در حالی که مخزن سوخت اصلی هر سوختی را که برای کشاورز خاص راحت تر یا کم هزینه تر بود را در خود جای می داد.
- منابع:
- تبلیغات:
